To jest chyba jeden z tych filmów, których odbiór mocno zależy od momentu w życiu, w którym się je ogląda (i może nawet dodatkowo od pory roku i pory dnia). Klimat, ujęcia i sposób prowadzenia akcji bez wątpienia "sundance'owy", dialogi też z gatunku tych stylizowanych na wiarygodne, czyli raczej mniej dynamiczne, ale chemia między aktorami i ten rodzaj napięcia, który czuje się czekając na spotkanie które może zmienić przebieg znajomości z jakąś osobą, spowodowały, że zdecydowanie mnie nie znudził, więcej - chyba go zapamiętam, bo wydał mi się cholernie prawdziwy i wartościowy.
A Waterston jest tu przeurocza.